Cal Beyer: Mijn reis naar zingeving na de zelfmoord van mijn vriend/collega

Door Emily Alvarez

Verhalen van ervaringsdeskundigen kunnen gebruikt worden om het stigma van psychische ziekten en zelfmoord tegen te gaan en mensen te overtuigen zich sterk te maken voor zelfmoordpreventie. Deze verhalen bieden een kans om de ervaringen van naastbetrokkenen en hun zoektocht naar zingeving na een verlies te delen. 

Cal Beyer is een vriend van onze directeur Sally Spencer-Thomas, en een vriend van onze organisatie. Afgelopen februari verloor hij een medewerker en hij probeert sinds die tijd betekenis te geven aan het verlies. De sterfdag van de dood van zijn medewerker nadert en wij wilden Carl’s verhaal over betekenisgeving na verlies delen. 

Dit is zijn verhaal:

Op 23 februari 2015 ben ik een dierbare vriend verloren door zelfmoord. Zijn naam was Jeff. Hij overleed op de leeftijd van 51 jaar. Hij liet een vrouw en 3 volwassen kinderen achter. Ook liet hij een liefdevolle familie en een grote groep vrienden achter, die allemaal in verwarring achterbleven omdat Jeff zelfmoord had gepleegd. Veel van ons wisten wel dat hij last had van perioden van eenzaamheid en verdriet. Maar niemand van ons had door dat hij al zo lang aan de rand van de afgrond stond en zo wanhopig was.

Ik nam Jeff aan toen ik een bedrijf aan het opzetten was. We hebben ongeveer 7 jaar samengewerkt. We waren goede collega’s en werden toen vrienden.

Jeff was een grote man van ongeveer 1.90 meter. Hij was een ‘vriendelijke reus’. Een van zijn beste kwaliteiten was een gevoel voor humor dat ervoor zorgde dat hij meerdere bijnamen had die varieerden van ‘Kleintje’ tot ‘Grote Hond’. Hij hield erg van vissen. Daar was hij verslaafd aan. Het was waarschijnlijk de reden dat hij leefde. Het was zijn wezen. Vissen zorgde ervoor dat Jeff tot leven kwam. Hij hield ervan om zijn passie voor vissen te delen met anderen.

Jeff was trouw en betrouwbaar. Hij was bijzonder collegiaal. Hij was de collega die alles zou doen om ervoor te zorgen dat een ander succes had bij zijn/haar projecten. Hij was slim en vindingrijk op een gestructureerde manier.

Jeff heeft me al snel geraakt door me te bedanken voor het feit dat ik hem waardeerde als persoon en als collega.

We ontwikkelden al snel een efficiënte werkrelatie die veranderde in een persoonlijke vriendschap. Hij was een van de mensen in mijn leven waar ik het meest openhartig tegen was. Hoewel ik niet van vissen houd, en dat maar één keer met Jeff gedaan heb, hadden we een hechte vriendschap gebaseerd op onvoorwaardelijke liefde. Hij accepteerde me en heeft me nooit veroordeeld. Zijn liefde voor mijn vrouw en kinderen was ook ontroerend. Ik wist dat we altijd op ‘Grote Hond’ konden rekenen.

Mijn kinderen hielden van Jeff omdat hij echt geïnteresseerd was in ze. Hij liet ze altijd merken dat ze belangrijk voor me zijn door ze te vertellen dat ik over ze sprak op het werk en tegen mijn vrienden. Deze kleine bevestigingen lieten me zien dat we heel vroeg al echte vrienden waren.

We hielden ervan om grappen uit te halen bij de anderen op kantoor. Sommige grappen waren zelfingenomen (een ‘scheetmachine’ verstopt in het kantoor van ons favoriete doelwit met een op afstand bedienbare drukknop); en sommige waren uitgekiende geheime operaties, waarbij het dagen duurde om ze te plannen en uit te voeren (we maakten een mini golfbaan in iemands kantoor compleet met een zandvanger, waterpoelen en grote plastic kindergolf clubs). Deze ervaringen brachten het kind in mij en Jeff naar boven. We konden hier uren om lachen en het er nog jaren later over hebben.

Jeff maakte me meer aan het lachen dan wie dan ook toen ik van middelbare leeftijd was.

Toen hij overleed, werd mijn eigen rouwproces vertraagd omdat ik eerst zijn familie en toen onze voormalige collega’s wilde steunen. Ik probeerde een brug te zijn tussen Jeff’s familie en onze vroegere collega’s. Dat is hoe ik in elkaar zit. Ik ga in de crisisstand en help eerst anderen, voordat ik zelf met de situatie kan omgaan.

Eerst voelde ik me schuldig. Wat was er gebeurd als ik het beginnende bedrijf niet verlaten had en zijn manager was gebleven? Zou ik het dan aan zien hebben komen? Was er meer wat ik had kunnen doen? Ik ging in 2010 weg en Jeff en ik bleven contact houden. Hoewel ik naar een andere staat verhuisde probeerden we af te spreken wanneer ik in de stad was. 

De openheid van de familie bij de begrafenis over Jeff zijn zelfmoord en levenslange strijd tegen psychische problemen was een gezonde catharsis. Het zorgde ervoor dat ik en mijn familie ons verdriet konden verwerken zonder geheimen. Het liet ons zien hoe moeilijk Jeff’s leven geweest moet zijn. Het gaf me een goed gevoel dat Jeff wekelijks zijn pastoor ontmoette.

Toen een van Jeff’s dochters gedeeltes van mijn eerbetoon aan haar vader voorlas tijdens de dienst gaf dat me een gevoel van afsluiting. Het was belangrijk voor mij dat zijn familie echt begreep hoe belangrijk hij was voor mij.

Ik hield van Jeff en ik weet dat hij dat wist.

Ik herdenk Jeff door te doen wat ik het beste kan en dat is een goede leidinggevende zijn. Ik heb mijn inspanningen op het promoten van mentale gezondheid en de preventie van zelfmoord uitgebreid. Ik schrijf en spreek over zelfmoordpreventie in zijn nagedachtenis. Ik herdenk Jeff door voor zijn familie te bidden en in contact te blijven met hen. Ik hou ze op de hoogte van belangrijke activiteiten en successen. Ik herdenk Jeff door herinneringen op te halen met anderen over de vriendschap die we hadden. Ik deel de grappige herinneringen. Ik herinner me zijn lach.

Ik fluister zijn naam als ik mensen zie die aan het vissen zijn. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik snoekbaars eet, dat was zijn favoriete vis.

Voor Jeff’s dood werkte ik samen met Sally Spencer-Thomas. Sinds 2010 waren wij inaugurele leden van de ‘Workplace Task Force for the National Action Alliance for Suicide Prevention’. In 2014 nodigde Sally me uit om terug te keren naar de Workplace Task Force om een initiatief te leiden over geestelijke gezondheid en zelfmoord preventie voor de bouwwereld. Toen Sally me uitnodigde om samen met anderen een presentatie te houden over dit onderwerp in het Witte Huis bij de ‘Dialogue on Men’s Health’ in januari 2016, realiseerde ik me dat ik echt een verschil maakte. De nominatie en daaropvolgende aanstelling bij de ‘Executive Committee for the National Action Alliance for Suicide Prevention’ heeft me nog meer sterker gemaakt. Dit is een kans om vanuit een groter platform te spreken over de noodzaak voor subsidie, het regelen van hulp en het opbouwen van partnerschappen voor de geestelijke gezondheid en zelfmoord preventie.

Jeff’s weduwe Jane was zo aardig mij te laten weten hoe trots Jeff zou zijn op mijn pogingen om de geestelijke gezondheid en zelfmoord preventie te promoten in de bouwwereld. Ze vertelt me dat Jeff trots was op het feit dat ik opkwam voor de kwetsbaren en dat ik begrip kweekte voor deze zaak.

Ik moedig iedereen die getroffen wordt door zelfmoord aan om hoop te houden. Heb vertrouwen om weer vaste grond te vinden. Ga op zoek naar begrip en vermijd veroordeling en beschuldiging. Accepteer de realiteit. Vergeef jezelf voor uitgesproken en onuitgesproken woorden. Denk terug aan positieve ervaringen en herinneringen. Hou je relatie in ere. Herinner ze en eer ze. Maak anderen zoveel mogelijk deelgenoot. Blijf in contact met mensen en raak niet geïsoleerd. Krop je emoties niet op en huil zoveel als je wilt.